در جهان نمایشگری، تصاویر واقعیت، جایگزین خود واقعیت می شوند، آن را حک و اصلاح می کنند، تغییر می دهند و به اشکال مختلف با آن بازی می کنند تا اینکه اهمیت منبع تصویر از بین برود و خود تصویر به کل آن چیزی تبدیل شود که اهمیت دارد.

با فرض اینکه هر تجربه ای را بتوان واقعی نامید که در آن یک تجربه وجود داشته باشد، اما در ماهیت واقعیت مجازی و واقعی تمایزاتی وجود دارد. به نظر می آید تمام اینها از زمانی شروع شد که "گوگل" پا به عرصه کذاشت. یعنی چهار یا پنج سال قبل از یوتیوب و قبل از آنکه تلفنهای همراه توانایی گرفتن عکس پیدا کنند. از آن زمان به بعد، آنچه که از نظر ما رفتاری نابهنجار است، به مشخصه جهانی تبدیل شده است که ما در آن زندگی می کنیم.

اکنون شما صفحات نمایشگر را در مقابل صندوق فروشگاهها و خشکشوییها، در رستورانها و اتاقهای انتظار و در داشبورد اتومبیلها و صندلیهای عقب آنها نیز می بینید.این روند تا حدی پیش رفته که ما عملا اعتیادی شدید از همه جهات به این نمایشگرها پیدا کرده ایم. بسیار جالب است که بدانید میلیونها شخص عادی برای ظهور روی نمایشگرها از طریق یوتیوب و فیس بوک بال بال می زنند و مثل سیاستمداران و ستارگان، برای تصاویر خود بازاریابی می کنند.

قدرت این نمایشگرهای مرتبط با هم آنقدر زیاد شده است که یک مرد ناشناس می تواند روز جمعه در رسانه ها ظاهر شود و چهارشنبه بعد یک سوپراستار شود که نامزد معاونت ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا شده است.

نکته مهم این است که جهان نمایشگری بیشتر تمایل دارد واقعیت به عنوان چیزی پست قاب بندی شود که فراتر از دغدغه یا دسترسی آن قرار دارد. چون این فرض بنیادین و بیان نشده ای است که این جهان به اجرا می گذارد و این خطرناک ترین توهم جهان نمایشگری محسوب می شود. همچنین جهان نمایشگری تراز دیگری از واقعیت است. ترازی که به طور کلی خود را به دور از آنچه که از روی عادت آن را واقعیت می نامیم شکل می دهد و مفروضات، قواعد و فضا را دچار تغییر می کند.

آری عزیزان، جهان نمایشگری به شما می گوید که "همه چیز امکان پذیر است ولی هیچ چیز واقعی نیست" تا با ایجاد توهمی جدی در شما مانع از بیداریتان شود. غفلت نورزید. جهان نمایشگری را در هم شکنید. نگذارید شما را به بردگانی عاری از قدرت و گوش به فرمانشان تبدیل کنند. شک نکنید. دستان شیطان و بردگان او در پشت این ماجراست...