اگرچه در دولت اصلاح طلبها، آقای خاتمی با گفتگوی تمدنها سعی در برقراری رابطه مسالمت آمیزی با آمریکاییها کرد اما آمریکاییها باز هم حقوق ملت ما را نادیده گرفته و جسته و گریخته تحریمهایی را علیه ایران اجرا کردند و این تحریمها  در دولتهای نهم و دهم رنگ و بوی جدی تر و شدیدتری به خود گرفت. البته وارد شدن به این موضوع نیاز به تفسیر و کنکاش در برنامه های تبلیغاتی و رسانه ای که توسط اسرائیلیها اجرا می شود،دارد که از حوصله این مقاله خارج است.

حال بهتر است وارد بحث اصلی یعنی بیداری اسلامی شویم. بالاخره آرزوی آمریکاییها مبنی بر خاورمیانه جدید تحقق یافت البته نه بر طبق خواسته های آنها. بعد از تونس نوبت به مصر رسید و تغییر موضعهای پیاپی دولت آمریکا در قبال مسائل اتفاق افتاده در مصر جای بسی تامل دارد. در ابتدا آنها سعی داشتند که متحد قدیمی شان را حفظ کنند و وقتی دیدند که نمی توانند در مقابل خواست مردم مقاومت کنند، این بار سعی نمودند خود را مدافع حقوق مردم نشان بدهند و از طرفی از نفوذ جمهوری اسلامی در میان توده های مردم مصر هراس داشتند و بهترین راه را برای تسلط بر اوضاع ، خراب کردن وجهه ایران می دانستند و به فول معروف باید توپ را وارد زمین ایران می کردند. بنابراین در این راستا از سناریوی فعل وارون استفاده کردند و با به کارگیری سرسپردگان خود در ایران سعی نمودند فتنه ای جدید را در این کشور طراحی و پیاده کنند و با سرگرم کردن ایران به مسائل داخلی و دروغین نشان دادن چهره ایران، بر اوضاع مصر مسلط شوند. در این راستا تلاش آنها مبنی بر استفاده از سران فتنه یعنی آقایان موسوی و کروبی و متشنج کردن اوضاع داخلی ایران و گرفتن ماهی از آب گل آلود در این بین ناکام ماند و باعث تاسف است که باراک اوباما با وقاحت تمام از این آشوبها حمایت می کرد و ...